Some sense was knocked into me last Friday. And I have pain in my knuckles to show for it.
I was fussing over some personal issues, which were brought by naiveté. I dealt with my sexuality issues kinda late in life. For when they began tugging at me at a conscious level, I shunned them, and focused on trying to be straight. Of course they all caught up with me eventually to the point that they are already clamoring for attention. I started to face them only last year, when I turned a year older. I have grown a lot since then, but I am aware that there are still a lot of things to deal with.
My naiveté was dissed that night. To the point that I was called bobo. I went home crying that night, because I felt like my whole being was insulted just because of my lack of experience and wisdom. Well the feelings may have been amplified because I am a tad more sensitive than most. But that's how I felt. Rationalizing, the reaction I received was probably already influenced by alcohol, and my case is not easily understood in just a few hours of exchanges, specially if it is almost unnatural or unheard of. That at my age I am still like this. But that's the reality of things. If there's anyone who would be most appalled of the situation, it would be me, having to deal with it every moment of my life.
One thing I realized, though, is that I am still dealing with it like a child. Immaturely, in the form of not being steady and brave in facing it. And I am not taking hold of all my insecurities and try to stop them from getting the better of me.
Recurring yes, but I will say it again. Arduous road ahead still. I am just thankful that I am still here, still endeavoring for improvement. I hope I'd continue to have that quiet perseverance till the time that I really can't do anything about anything.
Tuesday, October 7, 2014
Tuesday, August 19, 2014
Ernie
Dinig na dinig ang pag-ihi ko sa loob ng CR. Naipon na kasi gawa ng katamaran kong umalis sa mesa ko. Sinadya kong wag lumapit sa urinal tutal wala na malamang ako makakasabay gawa ng disoras na ng gabi. Nag-extend na naman kasi ako dahil inubos ko ang normal working hours sa pagbawi sa mga di ko matalong kaopisina sa Warcraft.
Laking gulat ko nang biglang bumukas ang pinto. Kung sino man siya e tumabi pa sa akin. Hindi na ako lumapit sa urinal, nasa walang pakialam ang mood ko noon. Hindi ko na rin nilingon kung sino yung pumasok.
"Layo mo sa urinal, Sir ah," putol nya sa katahimikan.
Nakilala ko agad yung boses nya. Si Ernie, yung isang gwardyang kabatian ko na dito sa compound ng opisina.
"Ginagaya lang kita," sagot ko. Totoo naman, dahil nung mga panahon na hindi ko pa siya kaclose e natagpuan ko siyang ganito rin umihi. Nailang ako tumabi noon sa kadahilanang sa panggitna sa tatlong urinal sya pumwesto. Inasar ko na lang siya noon na nakakadyahe ang pwesto niya.
"Oo nga Sir. Lakas nyan ha," puna niya sa malakas kong pag-ihi. "Madami ka na siguro napaligayang babae sa laki nyan."
"Nako, Asian size lang ito. Kita mo kapag naubos ito e tutulo na sa sahig yung natitira."
"May kaliitan nga, Sir!", pang-aasar niya. Lumingon pala ang mokong.
"Gago! Saktong nakakapagpaligaya lang ito. Bakit yang sa'yo ba malaki?" pabalik kong asar sa kanya.
"Wala ka pala sa akin e. Tignan mo."
Sa totoo lang kanina ko pa siya gusto silipin. Tipo ko rin itong si Ernie. May itsura. Pinakabata yata sa mga gwardiya dito. Pero pinigilan ko. Wala lang din kasi ako mood. Pero sa anyaya niya, nilingon ko na rin.
Mas malaki nga siya kaysa sa akin.
"Naks dako!" na lang ang nasabi ko.
"Secret weapon ko yan, Sir!" sabi niya sabay ngisi.
Nakitawa na lang ako sa kanya. Pero nagsimula na mag-iba ang pakiramdam ko.
"Hanggang anong oras ka nyan?" tanong ko na lang sa kanya habang nagfuflush.
"Hanggang mga alas-sais bukas, Sir." sagot nya habang inaayos ang tuck ng pang-itaas niya.
"Buti di ka double shift ngayon," sabi ko habang patungo sa mga lababo.
"Oo nga e."
Sa puntong ito na napatid ang pagpipigil ko.
"Ernie, sino ba bahala sa maintenance dito? May sira na yata kasi yung pintuan nitong isa," pagsisinungaling ko para sumunod siya sa akin.
"Sila Sir Tony yata, Sir. May iba na nga ring nagreklamo nyan," sagot niyang hindi ako sigurado kung totoo o gumagalang lang.
"Sige nga tignan mo maige."
Lumapit siya sa pintuan. Bahala na, sabi ko sa sarili ko. Tinulak ko siya sa loob ng cubicle, ni-lock ang pinto, at pagkatapos ay hinalikan nang mariin. Pinakiramdaman ko ang ikikilos niya, pero wala akong naramdamang panlalaban. Kaya pinagpatuloy ko ang ginagawa.
Ilang sandali ang lumipas. Hindi man siya tumututol, hindi rin siya gumaganti ng halik.
Nilabas ko na sa boxers ko ang sa akin. May pwersa kong nilagay ang kamay niya doon para bawas sa maaaring pagtutol niya. Binukas ko na rin ang pantalon niya, at nilabas ang nadiskubre kong galit nang sa kanya. Napasinghap siya nang sinimulan ko nang laruin ang sa kanya, at nagsimula nang gumanti ng halik. Nagsimula na rin gumalaw ang kamay niya sa akin.
Nagpatuloy lang kami sa pagsalsal sa isa't isa habang mapusok na naghahalikan. Minsan ibinababa ko ang labi ko sa leeg at tenga niya, na sanhi naman ng madarang niyang pag-ungol. Ramdam ko sa kamay ko na naglalabas na siya ng paunang katas. Natantiya kong ako rin, sa ganang dumudulas na yung kamay niya sa akin.
Inisip ko ang susunod na gagawin. Hindi ko siya pwede ifuck dahil nasa bag ang condom ko. At malay ko rin kung yun ang trip niya. Ayoko ring tsupain ko siya. Alangan din akong sabihan siya na isubo ang sa akin, gawa ng nahihiya ako sa kanya, at pakiramdam ko ay unfair yun. Hindi ko rin alam kung papayag siya. Kaya nagpasya na lang ako na magsariling sikap na lang kami pareho.
Nilipat ko ang kamay niya sa sarili niya, at ginalaw ito upang ipahiwatig ang nais kong mangyari. Agad naman niyang nakuha. Nagsimula na rin ako magsalsal. Hinatak ng libre kong kamay ang batok niya upang mas madiin kaming maghalikan. Dinig na dinig ko ang paghahabol niya ng hininga at pigil na ungol.
Maya-maya ay naramdaman ko na ang paglapit ng pagputok ko. Bumilis ang kamay ko sa pagbabate, ang lalo akong nanggigil sa mga labi niya. Ilang sandali pa ay tumulo na ang unang labas ng tamod ko, bago sumunod ang mga sirit nito. Sabay nito ang malakas na pag-ungol ko na dala ng sobrang sarap ng nararamdaman. Pinakawalan ko lahat sa pader ng cubicle, at umasa na lang ako na hindi ko siya natalsikan. Napakagat ako sa balikat niya habang ninamnam ko ang sarap habang nilalabasan ako. Lima hanggang pitong putok yata ako nun, pero sigurado ako madami ang nailabas ko.
Hindi naman tumigil si Ernie sa pagsasalsal, pero nagmenor siya nung nilalabasan ako. Nang humupa na nang bahagya ang sarap na nararamdaman ko, hinawakan ko ang kamay niya at minabilis ko ang pagtaas-baba niya. Para tulungan siya, tinaas ko ang polo at sando niya, at dinilaan ko at nilaro ang mga utong niya. Napamura siya sa sarap, at napasandal. Nabigla yata siya sa sensasyong naramdaman. Naging sunod-sunod na ang pagmumura niya, at naging mala-animal na ang ungol, senyales na malapit na rin siya. Isang malakas kaysa sa mga naunang mura niya ang nasambit niya, at sa tigas ng katawan niya alam ko nagpaputok na siya. Tinigil ko ang pagdila at paglalaro sa utong niya, pero hinayaan ko lang nakadantay sa kanya. Sunod-sunod pa rin ang ungol niya sa bawat pulandit ng tamod niya. Nang lumambot na ang mga kalamnan niya alam ko na nakatapos na rin siya.
Hinayaan kong lumipas ang ilang segundo upang pahupain ang pakiramdam niya. Matapos ang ilang sandali, hinalikan ko siyang muli, at mahinang sinampal sa pisngi, at nginitian na parang aso.
"Tara na, bihis na tayo," sabi ko.
Ngumisi lang din siya at nagsimula na rin mag-ayos ng sarili. Nauna na ako lumabas sa kanya sa cubicle at nagtungo sa lababo para maghugas. Maya-maya rin ay lumabas na siya.
"Ang sarap, pota!" sigaw ng mokong.
"Hoy ang ingay mo baka may makarinig sa'yo!" saway ko.
"Nasa checkpoint lahat yun, walang makakarinig sa atin dito."
Pakiramdam ko nagpapahiwatig pa yata ito ng round 2. Pero di na pwede, maaga pa ang meeting ko bukas.
"Buti na lang," sagot ko. "Tara na, labas na tayo."
"Sa uulitin, Sir!"
Sinakyan ko ang hirit niya. "Oo, bukas ulet," sabay tawa.
"Tang-ina Ernie ang tagal mo naman!", asar ko ulit sa kanya.
"Ito na, tapos na!", aniya habang nagsasara ng zipper.
Nangiti ako.
"Palambutin mo muna yan nang husto, bakat na bakat ka pa e." Sadyang masikip ang mga uniporme ng mga gwardiya.
"Ay oo nga."
"O siya mauna na ako, ginagabi na rin ako."
"Ok, Sir, ingat!"
Nginitian ko siya bago ko tinungo ang pinto. Sinuklian din naman niya at ngumiti rin sa akin. Sigurado akong di niya minasama ang nangyari sa amin. Malakas din ang kutob ko na ito ay mauulit pang muli.
Laking gulat ko nang biglang bumukas ang pinto. Kung sino man siya e tumabi pa sa akin. Hindi na ako lumapit sa urinal, nasa walang pakialam ang mood ko noon. Hindi ko na rin nilingon kung sino yung pumasok.
"Layo mo sa urinal, Sir ah," putol nya sa katahimikan.
Nakilala ko agad yung boses nya. Si Ernie, yung isang gwardyang kabatian ko na dito sa compound ng opisina.
"Ginagaya lang kita," sagot ko. Totoo naman, dahil nung mga panahon na hindi ko pa siya kaclose e natagpuan ko siyang ganito rin umihi. Nailang ako tumabi noon sa kadahilanang sa panggitna sa tatlong urinal sya pumwesto. Inasar ko na lang siya noon na nakakadyahe ang pwesto niya.
"Oo nga Sir. Lakas nyan ha," puna niya sa malakas kong pag-ihi. "Madami ka na siguro napaligayang babae sa laki nyan."
"Nako, Asian size lang ito. Kita mo kapag naubos ito e tutulo na sa sahig yung natitira."
"May kaliitan nga, Sir!", pang-aasar niya. Lumingon pala ang mokong.
"Gago! Saktong nakakapagpaligaya lang ito. Bakit yang sa'yo ba malaki?" pabalik kong asar sa kanya.
"Wala ka pala sa akin e. Tignan mo."
Sa totoo lang kanina ko pa siya gusto silipin. Tipo ko rin itong si Ernie. May itsura. Pinakabata yata sa mga gwardiya dito. Pero pinigilan ko. Wala lang din kasi ako mood. Pero sa anyaya niya, nilingon ko na rin.
Mas malaki nga siya kaysa sa akin.
"Naks dako!" na lang ang nasabi ko.
"Secret weapon ko yan, Sir!" sabi niya sabay ngisi.
Nakitawa na lang ako sa kanya. Pero nagsimula na mag-iba ang pakiramdam ko.
"Hanggang anong oras ka nyan?" tanong ko na lang sa kanya habang nagfuflush.
"Hanggang mga alas-sais bukas, Sir." sagot nya habang inaayos ang tuck ng pang-itaas niya.
"Buti di ka double shift ngayon," sabi ko habang patungo sa mga lababo.
"Oo nga e."
Sa puntong ito na napatid ang pagpipigil ko.
"Ernie, sino ba bahala sa maintenance dito? May sira na yata kasi yung pintuan nitong isa," pagsisinungaling ko para sumunod siya sa akin.
"Sila Sir Tony yata, Sir. May iba na nga ring nagreklamo nyan," sagot niyang hindi ako sigurado kung totoo o gumagalang lang.
"Sige nga tignan mo maige."
Lumapit siya sa pintuan. Bahala na, sabi ko sa sarili ko. Tinulak ko siya sa loob ng cubicle, ni-lock ang pinto, at pagkatapos ay hinalikan nang mariin. Pinakiramdaman ko ang ikikilos niya, pero wala akong naramdamang panlalaban. Kaya pinagpatuloy ko ang ginagawa.
Ilang sandali ang lumipas. Hindi man siya tumututol, hindi rin siya gumaganti ng halik.
Nilabas ko na sa boxers ko ang sa akin. May pwersa kong nilagay ang kamay niya doon para bawas sa maaaring pagtutol niya. Binukas ko na rin ang pantalon niya, at nilabas ang nadiskubre kong galit nang sa kanya. Napasinghap siya nang sinimulan ko nang laruin ang sa kanya, at nagsimula nang gumanti ng halik. Nagsimula na rin gumalaw ang kamay niya sa akin.
Nagpatuloy lang kami sa pagsalsal sa isa't isa habang mapusok na naghahalikan. Minsan ibinababa ko ang labi ko sa leeg at tenga niya, na sanhi naman ng madarang niyang pag-ungol. Ramdam ko sa kamay ko na naglalabas na siya ng paunang katas. Natantiya kong ako rin, sa ganang dumudulas na yung kamay niya sa akin.
Inisip ko ang susunod na gagawin. Hindi ko siya pwede ifuck dahil nasa bag ang condom ko. At malay ko rin kung yun ang trip niya. Ayoko ring tsupain ko siya. Alangan din akong sabihan siya na isubo ang sa akin, gawa ng nahihiya ako sa kanya, at pakiramdam ko ay unfair yun. Hindi ko rin alam kung papayag siya. Kaya nagpasya na lang ako na magsariling sikap na lang kami pareho.
Nilipat ko ang kamay niya sa sarili niya, at ginalaw ito upang ipahiwatig ang nais kong mangyari. Agad naman niyang nakuha. Nagsimula na rin ako magsalsal. Hinatak ng libre kong kamay ang batok niya upang mas madiin kaming maghalikan. Dinig na dinig ko ang paghahabol niya ng hininga at pigil na ungol.
Maya-maya ay naramdaman ko na ang paglapit ng pagputok ko. Bumilis ang kamay ko sa pagbabate, ang lalo akong nanggigil sa mga labi niya. Ilang sandali pa ay tumulo na ang unang labas ng tamod ko, bago sumunod ang mga sirit nito. Sabay nito ang malakas na pag-ungol ko na dala ng sobrang sarap ng nararamdaman. Pinakawalan ko lahat sa pader ng cubicle, at umasa na lang ako na hindi ko siya natalsikan. Napakagat ako sa balikat niya habang ninamnam ko ang sarap habang nilalabasan ako. Lima hanggang pitong putok yata ako nun, pero sigurado ako madami ang nailabas ko.
Hindi naman tumigil si Ernie sa pagsasalsal, pero nagmenor siya nung nilalabasan ako. Nang humupa na nang bahagya ang sarap na nararamdaman ko, hinawakan ko ang kamay niya at minabilis ko ang pagtaas-baba niya. Para tulungan siya, tinaas ko ang polo at sando niya, at dinilaan ko at nilaro ang mga utong niya. Napamura siya sa sarap, at napasandal. Nabigla yata siya sa sensasyong naramdaman. Naging sunod-sunod na ang pagmumura niya, at naging mala-animal na ang ungol, senyales na malapit na rin siya. Isang malakas kaysa sa mga naunang mura niya ang nasambit niya, at sa tigas ng katawan niya alam ko nagpaputok na siya. Tinigil ko ang pagdila at paglalaro sa utong niya, pero hinayaan ko lang nakadantay sa kanya. Sunod-sunod pa rin ang ungol niya sa bawat pulandit ng tamod niya. Nang lumambot na ang mga kalamnan niya alam ko na nakatapos na rin siya.
Hinayaan kong lumipas ang ilang segundo upang pahupain ang pakiramdam niya. Matapos ang ilang sandali, hinalikan ko siyang muli, at mahinang sinampal sa pisngi, at nginitian na parang aso.
"Tara na, bihis na tayo," sabi ko.
Ngumisi lang din siya at nagsimula na rin mag-ayos ng sarili. Nauna na ako lumabas sa kanya sa cubicle at nagtungo sa lababo para maghugas. Maya-maya rin ay lumabas na siya.
"Ang sarap, pota!" sigaw ng mokong.
"Hoy ang ingay mo baka may makarinig sa'yo!" saway ko.
"Nasa checkpoint lahat yun, walang makakarinig sa atin dito."
Pakiramdam ko nagpapahiwatig pa yata ito ng round 2. Pero di na pwede, maaga pa ang meeting ko bukas.
"Buti na lang," sagot ko. "Tara na, labas na tayo."
"Sa uulitin, Sir!"
Sinakyan ko ang hirit niya. "Oo, bukas ulet," sabay tawa.
"Tang-ina Ernie ang tagal mo naman!", asar ko ulit sa kanya.
"Ito na, tapos na!", aniya habang nagsasara ng zipper.
Nangiti ako.
"Palambutin mo muna yan nang husto, bakat na bakat ka pa e." Sadyang masikip ang mga uniporme ng mga gwardiya.
"Ay oo nga."
"O siya mauna na ako, ginagabi na rin ako."
"Ok, Sir, ingat!"
Nginitian ko siya bago ko tinungo ang pinto. Sinuklian din naman niya at ngumiti rin sa akin. Sigurado akong di niya minasama ang nangyari sa amin. Malakas din ang kutob ko na ito ay mauulit pang muli.
Wednesday, May 21, 2014
In Limbo
At the end of the movie, Nemo's friends from the dentist's aquarium did manage to escape. Finally free from their confinement, the only plan/thought they managed was a measly question of "Now what?"
Finally shedding my inhibitions one by one, I find myself asking the same question. I discovered what I am really passionate about. Singing, dancing, acting, writing, and playing badminton. And it's not just that. I know what I want in my personal life too. But, after knowing all that, there is the question, now what? I feel like a bird who wants to fly, but doesn't know how. Not that I am afraid, but, it's just that, I don't know what to do. I am in a standstill, I want to make something happen, but I'm unable to.
Time isn't of any help, as I am not as young as I used to be, with responsibilities abounding left and right.
In the end only time will tell. I just need tons of patience while things unfold in their right time.
Finally shedding my inhibitions one by one, I find myself asking the same question. I discovered what I am really passionate about. Singing, dancing, acting, writing, and playing badminton. And it's not just that. I know what I want in my personal life too. But, after knowing all that, there is the question, now what? I feel like a bird who wants to fly, but doesn't know how. Not that I am afraid, but, it's just that, I don't know what to do. I am in a standstill, I want to make something happen, but I'm unable to.
Time isn't of any help, as I am not as young as I used to be, with responsibilities abounding left and right.
In the end only time will tell. I just need tons of patience while things unfold in their right time.
Tuesday, May 20, 2014
Man of the House
After the family lunch out, I excused myself to get some money from the ATM. I rejoined them later in the parking area.
"Saan ka ba nanggaling?" the youngest asked.
"Nag-withdraw lang. Di mo ba narinig kanina?"
"Hindi na. Susundan sana kita akala ko magyoyosi ka, kaso nawala ka na agad. Hindi ko naman sila maiiwanan na walang ibang lalaking kasama, unless nandun ka."
My youngest brother is, after my dad, the alpha male of the brood. He knows most of who I am. The closest sibling. To have him regard me in that way speaks volumes.
Perhaps, to the eyes of some, I am more than what I give myself credit for.
"Saan ka ba nanggaling?" the youngest asked.
"Nag-withdraw lang. Di mo ba narinig kanina?"
"Hindi na. Susundan sana kita akala ko magyoyosi ka, kaso nawala ka na agad. Hindi ko naman sila maiiwanan na walang ibang lalaking kasama, unless nandun ka."
My youngest brother is, after my dad, the alpha male of the brood. He knows most of who I am. The closest sibling. To have him regard me in that way speaks volumes.
Perhaps, to the eyes of some, I am more than what I give myself credit for.
Digital
"No Film. Only Digital Printing."
Such is the reminder of a photo printing store to its customers.
Indeed this is an era where connections are made instantly. With just a click, each like, comment, favorite, reply, retweet, and what have you, connects you right away to someone else. Such is the digital world.
How, then, do these digital connections translate to real life?
"Pictures taken from a film camera cannot be seen right away. They have to be developed first. And before it's done, the pictures are already in our memory. They become the more recognisable features of the developed pictures. By then film picture cannot be erased from our lives." - Mhog (Hormones) (paraphrased)
I hope my online connections go deeper and spill over to real life and leave marks that will last a lifetime.
Such is the reminder of a photo printing store to its customers.
Indeed this is an era where connections are made instantly. With just a click, each like, comment, favorite, reply, retweet, and what have you, connects you right away to someone else. Such is the digital world.
How, then, do these digital connections translate to real life?
"Pictures taken from a film camera cannot be seen right away. They have to be developed first. And before it's done, the pictures are already in our memory. They become the more recognisable features of the developed pictures. By then film picture cannot be erased from our lives." - Mhog (Hormones) (paraphrased)
I hope my online connections go deeper and spill over to real life and leave marks that will last a lifetime.
Friday, May 16, 2014
Kuya
You once shared with me that oftentimes the blogosphere serves as the receptacle of your otherwise unexpressed sentiments in real life. I now follow suit.
Twice I sent distress signals. Twice you responded. In this day and age, that's a gem. Thank you for that.
Thanks for helping me expand my horizon. It feels great to get the chance to discover more of myself and of others.
Now I shall say this. I still need your help. You know I'm still a kid with regards to the dealings of our kind. Be patient still even when I ask pathetic questions. If I will be likened to a protégé, I know I'll make you proud someday.
I'm envious of the ones who you took under your wing. Your guidance and protection are luxuries I hope I can have.
And more so, I hope we can be better friends. I try to reach out, but I still feel you still shun me out. Our friendship can grow more than a problem solving endeavor.
Twice I sent distress signals. Twice you responded. In this day and age, that's a gem. Thank you for that.
Thanks for helping me expand my horizon. It feels great to get the chance to discover more of myself and of others.
Now I shall say this. I still need your help. You know I'm still a kid with regards to the dealings of our kind. Be patient still even when I ask pathetic questions. If I will be likened to a protégé, I know I'll make you proud someday.
I'm envious of the ones who you took under your wing. Your guidance and protection are luxuries I hope I can have.
And more so, I hope we can be better friends. I try to reach out, but I still feel you still shun me out. Our friendship can grow more than a problem solving endeavor.
Morph
"Because I'm still scared. And no matter what happens tonight, when I leave, I don't want to be scared anymore." - Dre Parker, The Karate Kid
I'm tired of being afraid. Of a mind that's brimming with worries. Of allowing myself to take crap from other people. Of not having the courage to go out there and live life to the fullest.
The realization happened gradually. I still don't know what to make of it; I feel like I'm still finding my way in the dark. But I'm loving the feeling. I'm slowly becoming the guy that I didn't think I could ever be.
Coming of age. Late as it is, but I'm thankful I arrived in this stage regardless of the timing. I still hope it could have happened earlier, as I count all the opportunities I missed. But, as the old adage says, better late than never.
I've begun to embrace what embodies myself. To improve on the areas that need it. To stand my ground and have faith in myself. To seize the opportunities to be brave and to face my fears. To not be held back by anything, be it the real or the things that are just conceived in my mind.
What will become of me in the future? For the first time in my life, I'm excited to discover.
I'm tired of being afraid. Of a mind that's brimming with worries. Of allowing myself to take crap from other people. Of not having the courage to go out there and live life to the fullest.
The realization happened gradually. I still don't know what to make of it; I feel like I'm still finding my way in the dark. But I'm loving the feeling. I'm slowly becoming the guy that I didn't think I could ever be.
Coming of age. Late as it is, but I'm thankful I arrived in this stage regardless of the timing. I still hope it could have happened earlier, as I count all the opportunities I missed. But, as the old adage says, better late than never.
I've begun to embrace what embodies myself. To improve on the areas that need it. To stand my ground and have faith in myself. To seize the opportunities to be brave and to face my fears. To not be held back by anything, be it the real or the things that are just conceived in my mind.
What will become of me in the future? For the first time in my life, I'm excited to discover.
Subscribe to:
Posts (Atom)